🌓 Peter Paul Rubens Podniesienie Krzyża

The first Book of Kings in the Bible (3:16-28) tells the story of how King Solomon had to pass judgment in a case concerning two prostitutes who lived in the same house and had given birth at the same time. One of the children died shortly afterwards, and now both women claimed the living child as theirs. King Solomon’s wisdom and sense of Rubens (flam. izgovor [ry'bəns]) Peter Paul, flamanski slikar ( Siegen, 28. VI. 1577 – Antwerpen, 30. V. 1640 ). Rođen je u Njemačkoj kamo su mu roditelji, protestanti, emigrirali iz Antwerpena u doba vjerskih progona. Nakon očeve smrti vratio se u Antwerpen i učio slikanje kod osrednjega majstora Adama van Noorta i romanista Otta van Romulus and Remus, 1615 by Peter Paul Rubens. Click Image to view detail. Romulus and his twin brother Remus were the legendary founder of Rome. Their mother, a Vestal Virgin, explained her pregnancy by claiming she had been violated by Mars, the god of war. She was thrown into prison and the children were ordered to be drowned in the Tiber. Sir Peter Paul Rubens s]; 28 June 1577 – 30 May 1640) was a Flemish artist and diplomat from the Duchy of Brabant in the Southern Netherlands . He is considered the most influential artist of the Flemish Baroque tradition. Rubens's highly charged compositions reference erudite aspects of classical and Christian history. His unique and immensely popular Baroque style emphasized movement Peter Paul Rubens (After Raphael or Raphael with retouches by Rubens. The vision of Ezekiel . 1605-1608. Black and red chalk, pen in brown, gray wash, heightened with Peter Paul Rubens, Podniesienie Krzyża. Google Classroom. Peter Paul Rubens, Elevation of the Cross, 1610, oil on wood, 15 feet 1-7/8 inches x 11 feet 1-1/2 inches (originally for Saint Walpurgis (destroyed), now in Antwerp Cathedral) Speakers: Dr. Steven Zucker and Dr. Beth Harris. . Rubens's preliminary modello for The Raising of the Cross, the sketch shown to the priest and church wardens of St. Walburga in 1610, makes it clear that although he had determined the basic design of the altarpiece he was still refining details of the composition at this stage. The figure of Christ on the cross is conceived in a more static Sir Peter Paul Rubens (June 28, 1577 – May 30, 1640), was a Flemish Baroque painter. His Baroque art style focused on sensuality, color, and motion. He is well known for his Counter-Reformation portraits, altarpieces, landscapes, and paintings of allegorical and mythological subjects. Rubens was famous among art collectors and nobility ピーテル・パウル・ルーベンス [注 1] （ 蘭: Peter Paul Rubens, Pieter Pauwel Rubens, Petrus Paulus Rubens オランダ語: [ˈrybə (n)s] 、 1577年 6月28日 - 1640年 5月30日 ）は、 バロック期 の フランドル の 画家 、 外交官 。. 祭壇画 、 肖像画 、 風景画 、神話画や寓意画も含む 2Ceh. 1. Periodyzacja epoki: Barocco oznaczało rzadko spotykaną perłę o nieregularnym kształcie. Okres ten trwa od końca XVI wieku do połowy wieku XVIII. 2. Hasła epoki: Kontrreformacja - miała poparcie dworu polskiego, zwłaszcza Zygmunta III Wazy, później także Sejmu. Działała poprzez wszechstronnie rozwiniętą propagandę skierowaną przeciwko reformacji, stosowała także przymus wyznaniowy. - biskupi krakowscy wydali pierwszy Indeks ksiąg zakazanych – cenzura kościelna, - Sejm uchwalił wygnanie z kraju braci polskich (arian), - zabroniono odstępstw od katolicyzmu pod karą banicji, - zakazano publicznych nabożeństw protestanckich i budowania zborów, - najważniejszy zakon – Jezuici. Epistolografia - sztuka pisania listów zgodna z obyczajami panującymi w danej epoce czy środowisku. Także dział piśmiennictwa zajmujący się listami i ich zbiorami, oraz utworami literackimi pisanymi w formie listów. Sonet - Czternastowersowy utwór liryczny, pierwsze dwie strofy są czterowersowe o układzie rymów abba, zaś kolejne dwie mają po trzy wersy o rymach odmiennych (np. cdc, dcd). Pierwsza część jest opisowa lub narracyjna, natomiast druga – refleksyjna, komentująca lub pointująca. W baroku wyróżniamy dwa nurty: sarmacki i dworski: Sarmaci – formacja kulturowa, opierała się na micie, jakoby szlachta polska miała pochodzić od Sarmatów – starożytnego ludu zamieszkującego początkowo między Dolną Wołgą a Donem. Po Sarmatach szlachta miała odziedziczyć umiłowanie wolności, gościnność, dobroduszność, męstwo oraz odwagę. Z czasem wizerunek Sarmatów się zmienia. Stają się synonimem warcholstwa, prywaty, pijaństwa, skłonni do bójek i kłótni. Sarmaci podkreślali swoje pochodzenie wyglądem: ubierali się w kontusze lub żupany, przewiązane szerokimi pasami, u boku mieli przytwierdzona zakrzywioną szable tzw. karabele, nosili sumiaste wąsy i podgolone głowy. Styl dworski – pojawił się na dworach królewskich i magnackich. Życie skupiało się tam na problemach miłosnych, ucztowaniu itp. Poeci tworzyli wg. Założeń włoskiego poety - Giambattista Marino – twórcy marynizmu. Charakteryzowała go efektowna forma utworu, nadużywanie metafor oraz różnorodne chwyty stylistyczne: - KONCEPT – niezwykły pomysł - PUENTA – niespodziewane, szokujące zakończenie, - HIPERBOLE – wyolbrzymienia, przesadne metafory np. „mówiłem to tysiąc razy”, - OKSYMORONY – wyolbrzymione, sprzeczne epitety np. „suchy ocean”, - MAKARONIZM – wplatanie do wiersza słów pochodzących z języka obcego, - ANAFORA – powtórzenie, - PARADOKS – sprzeczność, sytuacja przecząca zdrowemu rozsądkowi, - ANTYTEZA - polega na zestawieniu dwóch elementów znaczeniowo przeciwstawnych w jedną całość treściową 3. Sztuka barokowa Sztuka baroku była sztuką kontrreformacji. Liczne budowle sakralne w stylu tzw. baroku jezuickiego dążyły do syntezy różnych sztuk; architektury, malarstwa, rzeźby, a zewnętrzny przepych obrzędów religijnych, zbliżonych prawie do teatralnych form, miał być ziemskim znakiem potęgi i nieograniczonej wielkości Stwórcy. Częstą cechą sztuki baroku jest przerost formy nad treścią. Rembrandt van Rijn – „Syn marnotrawny”, „Danae”, „Wymarsz strzelców” Peter Paul Rubens – „Podniesienie krzyża”, „Trzy gracje” El Greco – „Widok Toledo”, Diego Velazguez – „Portret infantki” Eryk van Dyck – „Autoportret”, „Portret rycerza w zbroi” 4. Literatura doby baroku Jan Andrzej Morsztyn - tematyką jego utworów jest najczęściej nieszczęśliwa miłość. Zachwycony poezja Marina szuka jego wzorem niezwykłych konceptów. Cuda miłości – sonet. Koncept: miłość jest jak ogień; puenta: miłości nie da się kontrolować rozumem, nie można przed nią uciec. Paradoks: Przebóg! Jak żyję, serca już nie mając?, hiperbola: Jeśli tym ogniem sam się w sobie psuje... Pytania retoryczne służą gradacji: Czemuż go pieszczę tak się w nim kochając? Do trupa – sonet. Koncept: Porównanie trupa do człowieka zakochanego. Puenta: Trup jest w lepszej sytuacji niż zakochany, bo nic już nie czuje. Anafory: Ty, hiperbolizacja stanu duszy kochanka. Oksymorony: skryty płomień, piekielny upał, ogromna ciemność. Niestatek – koncept polega na wymienianiu rzeczy niemożliwych do zaistnienia np. złapanie wiatru do wora. Puenta jest zaskakująca, podmiot lir. Stwierdza, że wymienione wczesniej rzeczy są bardziej prawdopodobne niż kobieca wierność. Anafora – prędzej, gradacja – wymieniane są coraz bardziej niespotykane rzeczy – rośnie napięcie. Koncept oparty jest na paradoksie. Daniel Naborowski Do Anny – koncept to wymienianie rzeczy przemijających: koniec państw, świata, rozumu. Wszystko przemija, nic nie jest wieczne za wyjątkiem uczucia jakie podmiot liryczny żywi do Anny. Anafory „z czasem”, oksymorony np. „krwawe boje”. Marność – nawiązanie do księgo Kocheleta „wszystko jest marnością”. Podmiot liryczny naucza, że wiodąc życie pełne miłości, radości i wiary, śmierć nie będzie dla nas niczym przerażającym i strasznym. Wacław Potocki jest jednym z nielicznych twórców podejmujących walkę o poprawę Rzeczypospolitej. Pokazuje w swoich utworach, że polska szlachta odeszła od ideałów sarmackich, zamiast umacniać władzę królewską, osłabia ją. Transakcja wojny chocimskiej - w czasach nowego zagrożenia tureckiego chciał przywołać zwycięskiego ducha, za wzór współczesnemu pokoleniu postawił obronę Chocimia, gdy w 1621 r. wojsko pod wodzą Chodkiewicza mężnie opierało się dużo liczniejszej armii tureckiej. Nierządem Polska stoi - nierząd-anarchia to skutki ciągłych zmian konstytucyjnych i podatkowych. Ci stojący wyżej w hierarchii wolni są od obciążeń, natomiast od mniejszych właścicieli podatki są bezlitośnie ściągane. Nikt nie przestrzega praw, występki możnych uchodzą płazem. Zbytki Polskie - jeśli wszyscy Polacy będą myśleć tylko o dobrach materialnych a nie o obronie Rzeczypospolitej, nadejdzie szybki kres państwa. Utwór antymagnacki - magnateria doprowadzi do tego, że Polska stanie się bezbronna. Wniosek: Jeśli szlachta będzie nadal żyła w zbytkach i nie interesowała się losem kraju doprowadzi go do ruiny i upadku. Pospolite ruszenie - ukazuje obóz wojskowy, w którym nikt nie reaguje na bezpośrednie zagrożenie. Nikt nie ma ochoty pilnować kraju. Wyżsi rangą żołnierze są zbyt zmęczeni po ucztach i biesiadach i pragną jedynie się wyspać, za ich przykładem idą także prości żołnierze, tracą chęć do walki. Wniosek: Krytyka pospolitego ruszenia i obojętności szlachty wobec losów państwa. Jan III Sobieski Listy do Marysieńki - Polski król, pogromca Turków, ale także bywalec francuskich salonów, w listach miłosnych do swojej żony Marii Kazimiery d’Arqiuen wzoruje się na francuskich romansach pasterskich. Ich wartość jest jednak olbrzymia, gdyż zawierają nie tylko miłosne wyznania, ale również pamiętnikarskie relacje zatroskanego o losy kraju króla z pól bitewnych pod Mątwami, Podhajcami i Wiedniem. Cechy listów: - tematyka: miłosna, polityczna, intrygi dworskie, plotki, charakterystyki osób; - makaronizmy – zwroty z łac. franc.; - wprowadzenie wyszukanego, pełnego ozdobników i elegancji stylu, - pojawienie się w tekstach wiadomych tylko korespondentom określeń, symboli, odwołań, - kobieta otoczona jest podziwem, kultem i uczuciem, - tajemniczość i niepowtarzalność atmosfery otaczającej wymianę listów, - miłość jawi się jako uczucie szczególnie ważne, nietuzinkowe, częste wzruszenia, łzy, Jan Chryzostom Pasek - typowym przykład Sarmaty. Bohater Pamiętników Paska realizuje ideał szlachcica, żołnierza, ziemianina. Wykształcenie bohater, narrator i autor jednocześnie zdobył u jezuitów. Takie wykształcenie wywierało wpływ na konserwatyzm myślowy, który przejawiał się w niechęci do wszystkiego, co w jakikolwiek sposób mogłoby zmienić istniejący stan rzeczy. Według Paska nie potrzeba żadnych zmian ani reform, jedyne niebezpieczeństwo zagrażające ojczyźnie to najazdy nieprzyjacielskie i przed nimi należy się bronić. Walcząc w obronie kraju nigdy nie zapominał o własnym interesie - wielu ludzi bogaciło się na wojnie. W imię "złotej wolności" potępiał senatorów, którzy domagali się dziedziczności tronu polskiego i ukrócenia szlacheckiej anarchii. Nie dostrzegał nędzy ludu - naród utożsamiał ze szlachtą. Pasek wysoko ceni odwagę, męstwo i dzielność wyżej niż mądrość i rozwagę. Często mówi o honorze rycerskim dopuszczając się czynów zupełnie nierycerskich. Bicie czy torturowanie poddanych nie wykraczało jego zdaniem poza ramy honoru. Pasek pochwala ideały ziemiańskie, spokojne życie na wsi, bliskość natury - ale ich nie realizuje. Podobnie ustosunkowuje się do ideałów obywatelskich - dostosowuje je do własnych potrzeb. Wyśmiewa inne narody chwaląc kraj rodzinny. Chwali w nim to, co najmniej zasługuje na poparcie - samowolę szlachecką, słabość władzy królewskiej, bezrząd, pusty skarb, całkowitą zależność poddanych od panów - to miałoby świadczyć o przewadze Polski nad innymi państwami. Mówi także, że Polska jest "przedmurzem chrześcijaństwa". Idee mesjanistyczne głosiły wiarę w opatrzność Boga, który Polaków obdarzył szczególną miłością. Ideały katolickie uległy u Paska spłyceniu i prymitywizacji. Bohater "Pamiętników" często chodzi do kościoła, bierze udział w pielgrzymkach, a przy tym dokonuje najazdów na cudze domy, katuje poddanych. Taki katolicyzm usprawiedliwiający nietolerancję i przesądy, był powierzchowny - jego źródeł można dopatrywać się w jezuickim wychowaniu. Artykuły Różności 4 lip 2019 0 komentarzy Peter Paul Rubens to flamandzki malarz, którego uznaje się za jedne z największych artystów baroku. Wyróżniał się elokwencją, wiedział, czym jest dyplomacja, był pracowity i wymagający. Dzięki swoim pracownikom tworzył 200 płócien rocznie. Do największych dzieł Petera Paula Rubensa należy „Podniesienie krzyża” i „Zdjęcie z krzyża”. Interesował się również mitologią, o czym można się przekonać, podziwiając takie obrazy jak „Porwanie córek Leukippa”. Kim był Peter Paul Rubens? Peter Paul Rubens (1577-1640) to flamandzki malarz, który należy do najwybitniejszych artystów baroku. Urodzony w niemieckim mieście Siegen, w Westfalii Rubens był szóstym z siedmiorga dzieci. Po śmierci ojca przeprowadził się do Antwerpii. Dzięki matce artysty, wiemy dziś, kim był Paul Rubens. Pomogła mu odebrać gruntowną edukację artystyczną, którą zakończył w 1578 roku. Jak powstała flamandzka pracownia Rubensa? Po uzyskaniu tytułu mistrza malarstwa cechu Bractwa św. Łukasza wyruszył w podróż, trafił do Włoch, gdzie otrzymał stanowisko nadwornego malarza książąt Gonzagów. Na półwyspie Apenińskim spędził 8 lat, w tym czasie przebywał w Rzymie, Mantui, Wenecji, odwiedził Florencję. Do Antwerpii wrócił w 1609 rok. Po otrzymaniu tytułu nadwornego malarza Antwerpii podjął decyzję o założeniu pracowni malarskiej na wzór włoskich warsztatów renesansu. Pracowało w niej 24 malarzy, którzy tworzyli dzieła według projektu i rysunku mistrza, każdy z nich miał do wykonania konkretne zadanie. Współpracował z Bruegelem młodszym, słynącym z autoportretów Antoonem van Dyckem, pejzażystami Janem Wildensem i Lucasem van Udenem. Z czasem stał się jednym z najbardziej rozchwytywanych malarzy swoich czasów. W jego pracowni każdego roku powstawało ok. 200 dzieł, które trafiały w ręce majętnych kupców, mecenasów sztuki, przedstawicieli kościoła, europejskich rodzin królewskich. Twórczość mistrza Rubensa wyróżniała głęboka religijność, uważał, że otrzymany talent jest zasługą niebios. W jego pracowni powstała „Rzeź niewiniątek”, obraz, który przez kilka stuleci znajdował się w prywatnych kolekcjach. Jest on autorem „Podniesienia krzyża”, „Zdjęcia z krzyża”. „Wniebowzięcia NMP”, „Pokłonu Trzech Króli”, „Ostatniej Komunii Św. Franciszka z Asyżu”. Wykazywał również zainteresowanie tematyką mitologiczną, czego dowodem są takie dzieła jak „Porwanie córek Leukippa”, „Sąd Parysa”, „Wenus i Adonis”. Znakiem rozpoznawczym dzieł Rubensa są pełne kobiece kształty, które kojarzyły się artyście ze zmysłowym ciepłem. Cielesny erotyzm widziany oczami flamandzkiego malarza można podziwiać na portrecie Heleny Fourment w futrze. Inne z tej kategorii: Partnerzy Podniesienie krzyża – obraz ołtarzowy Rubensa stworzony w latach 1610-1611, tryptyk znajdujący się obecnie w Katedrze Najświętszej Marii Panny w Antwerpii. Obraz przyczynił się znacznie do popularyzacji stylu malarstwa barokowego w historia obrazuW 1609 roku proboszcz kościoła św. Walburgi w Antwerpii zdecydowali się na zamówienie nowego obrazu ołtarzowego. Zamówienie otrzymał Peter Paul Rubens, którego polecił prawdopodobnie Cornelis van der Geest, bogaty kupiec, znawca sztuki i przyjaciel Rubensa, a przy tym jeden z administratorów kościoła św. Walburgi. Wielkie obrazy religijne Rubensa malowane wkrótce po jego powrocie z Włoch cieszyły się dużym uznaniem zamożnej burżuazji – prócz van der Geesta finansował je np. Nicolaas Rockox (Zdjęcie z krzyża).W okresie rewolucji francuskiej południowe Niderlandy zajęli Francuzi, którzy w 1794 roku zrabowali obraz i przewieźli go do Paryża. Po klęsce Napoleona powrócił on do Antwerpii, ale kościół św. Walburgi nie istniał. Francuzi zamienili go na magazyn, przez co nie nadawał się do użytkowania – w 1817 roku został wyburzony. Dzieło Rubensa umieszczono więc w północnym transepcie katedry w Antwerpii (Katedra Najświętszej Marii Panny).Pierwotny wygląd dzieła budzi spory historyków sztuki. Pierwotnie związana była z nim predella (podstawa nastawy ołtarzowej w formie skrzyni) z wizerunkiem Boga Ojca i aniołów, a także wizerunek pelikana rozdzierającego swoją pierś, by karmić młode (symbol ofiary Chrystusa). Dodatkowe sceny zaginęły po zrabowaniu obrazu przez Francuzów i ich wygląd nie jest stworzył Podniesienie krzyża wkrótce po swoim powrocie z Włoch, co także jest powodem, dla którego dzieło jest pełne reminiscencji sztuki włoskiej. Temat ten podjął już wcześniej we Włoszech – w 1601 roku na obrazie Podniesienie krzyża dla rzymskiej Bazyliki Świętego Krzyża z Jerozolimy (Santa Croce in Gerusalemme). Podobną kompozycję ma również przypisywane Rubensowi Zdjęcie z krzyża z lat 1600-1602, obraz odkryty dopiero w 2005 podniesienia krzyża był przy tym pewną nowością w ikonografii ukrzyżowania, rozpropagował go Tintoretto, na którego dziele wzorował się Rubens. Zazwyczaj ukrzyżowany Chrystus przedstawiany jest w pozycji statycznej, częstym motywem jest także zdjęcie z Krzyża. Podniesienie krzyża było motywem nowym, pozwalającym wprowadzić do malarskich wyobrażeń ukrzyżowania dynamizm. W obrazie Tintotetta Ukrzyżowanie (1565, Wenecja, Scuola Grande di San Rocco) podnoszony jest przy tym nie krzyż Chrystusa, ale Krzyż jednego z łotrów (krzyż drugiego łotra ukazany jest w pozycji leżącej, krzyż Chrystusa stanowi pionową oś obrazu, wyraźne jest jednak, że widzimy tu sam moment ukrzyżowania).Rubens inspirował się prawdopodobnie także sztuką wczesnochrześcijańską, którą miał okazję oglądać w Rzymie. W podobny sposób ukrzyżowanie prezentują płaskorzeźby na niektórych rzymskich sarkofagach. Inspiracją była także pogańska sztuka antyczna, w tym zwłaszcza znajdująca się w zbiorach watykańskich Grupa Laokoona. Zapożyczeniem z tego dzieła są w obrazie Rubensa wyciągnięte do góry ręce Chrystusa, które stanowią tu zaczerpnięty ze starożytności symbol cierpienia. Grupa Laokoona budziła duże zainteresowanie Rubensa, który szkicował ją w czasie pobytu w latach 80. XX wieku obraz przeszedł gruntowną renowację. Przyczyniła się ona do ujawnienia roli światła i bogactwa kolorystycznego tego dzieła, które we wcześniejszych analizach nie były krzyża – analiza i interpretacjaPo otwarciu tryptyk Rubensa prezentuje zwartą wizualnie i treściowo scenę, panele boczne dopełniają panel główny. Postacie panelu głównego są potężne i muskularne, wysiłek, który dziewięciu mężczyzn wkłada w podźwignięcie krzyża z ciałem Chrystusa jest jednak ogromy, ciężar krzyża wydaje się wielki – nadaje to dziełu Rubensa znacznej siły wyrazu że w kościele św. Walburgi do ołtarza, w którym umieszczono Podniesienie krzyża prowadziło dwadzieścia stopni. Oznacza to, że wierni oglądali obraz nie tylko z dużej odległości, ale też od dołu. Wyjaśnia to jego kompozycje i niespotykanie duże rozmiary (panel środkowy 462 × 341 cm; panele boczne 460 x 150 cm).Także ciało Chrystusa jest atletyczne – Chrystus na krzyżu przedstawiony jest tu w konwencji klasycyzującej, jak półnaga postać bohaterska. Kontrastuje jednak z podnoszącymi krzyż mężczyznami, którzy w odróżnieniu od jego klasycznego piękna stanowią postacie proste i brzydkie, grubo ciosane. Chrystus spogląda w górę, ku Bogu Ojcu, którego wizerunek znajdował się pierwotnie w górnej części panel ożywiają ciekawe detale. W lewym dolnym roku jest to ruchliwy, szczekający pies, ustawiony diagonalnie – element ten pogłębia gęstość sceny i jej zamierzoną chaotyczność. Innym takim detalem jest udręczenie malujące się na twarzy podnoszącego krzyż odzianego w zbroję centuriona – zmęczenie podnoszących krzyż mężczyzn odbija mękę Chrystusa, co podkreśla i potęguje malarską reprezentację Jego cierpienia. Centurion ten bywa identyfikowany jako święty Longin, żołnierz, który przebił włócznią bok Chrystusa. Barokowy diagonalizm głównego panelu jest bardzo wyrazisty, ustawione ukośnie są tak sam krzyż, jak i wszystkie mieści się przy tym w nurcie caravaggionizmu, wpływ Caravaggia widoczny jest tak w ukośnej kompozycji, jak i w ludowej brzydocie oprawców Chrystusa. Krzyż jest przy tym nie tylko ukośny, ale też w sposób typowy dla Caravaggia kieruje się w stronę odbiorcy. Tenebryzm Caravaggia widoczny jest również w lewym panelu bocznym, w którym postacie Maryi i świętego Jana pogrążone są w ciemności. W niektórych scenach dzieła widoczne są typowo caravaggionistyczne efekty światłocieniowe. Ujęcie postaci, sama ich muskularność, a także patos i brutalność dzieła, podkreślenie przemocy – są natomiast wpływem malarstwa Michała Anioła. Brutalność tę łagodzi jednak domieszka ciepła i miękkości oraz żywe kolory – elementy zaczerpnięta z malarstwa tryptyk przedstawia postacie świętych. Po lewej są to święty Amand i święta Walburga. Prawy panel ukazuje świętego Eligiusza i świętą Katarzynę Aleksandryjską. Postacie świętych dobrane zostały w związku z wezwaniem kościoła św. Walburgi i lokalną pobożnością Antwerpii. Sugeruje to, że także predella mogła przedstawiać legendy z życia tych panel tryptyku przedstawia w swojej górnej części Matkę Bożą i świętego Jana Chrzciciela. Są to postacie statyczne, pogrążone w myślach, oddające się introspekcji. Kontrastują one ostro z postaciami kobiet i dzieci w dolnej części w dolnej części lewego panelu, które wiją się w męczarniach. Umieszczona na pierwszym planie postać kobiety z dzieckiem przytulonym do piersi to alegoria chrześcijańskiej Caritas (miłość chrześcijańska, dobroczynność). W katolickich południowych Niderlandach lubiano podkreślać wagę dobrych uczynków, wbrew teologii kalwinistycznej – uwidacznia to związki Rubensa z założeniami kontrreformacji. Prawy panel niesie słabszy ładunek symboliczny, przedstawia rzymskich centurionów przygotowujących egzekucję łotrów ukrzyżowanych razem z Rubensa cechuje głęboki wydźwięk moralny i humanizm. Wiąże się to także z odwołaniem do przedstawienia cierpienia w sztuce starożytnej (Grupa Laokoona). Podobny wydźwięk ma także namalowane niedługo później Zdjęcie z krzyża Rubensa (1612-1614) dla kaplicy arkebuzerów Katedry w dziele Rubensa dramatyzm zwiększają napięcia i kontrasty. Pierwszym z nich jest kontrast między klasycznym, pięknym Chrystusem a brzydotą twarzy i ciał jego oprawców. Drugim jest kontrast pomiędzy biernością a aktywnością. Symbolizuje on być może humanistyczną ideę poszukiwania równowagi między życiem aktywnym a życiem kontemplacyjnym, zaczerpniętą z renesansowego neoplatonizmu.

peter paul rubens podniesienie krzyża